Το να έχεις ένα παιδί με αυτισμό ή με Asperger, δεν είναι ευλογία αλλά δεν είναι και κατάρα. Η μέρα της διάγνωσης δεν είναι μέρα θανάτου της οικογένειας. Η μέρα της διάγνωσης είναι η μέρα αλλαγής της οικογένειας. Αλλαγή η οποία έχει ξεκινήσει αργά αλλά σταθερά καιρό πριν τη διάγνωση. Τα παιδιά μας, τα αδέρφια μας και οι γνωστοί μας δεν αλλάζουν μορφή λόγω μίας διάγνωσης. Πρέπει απλά να βρούμε τους τρόπους να λειτουργούμε όλοι μαζί, να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο, να βοηθά ο ένας τον άλλο  και να δίνουμε τον χώρο που αναλογεί στον καθένα.

Όταν ένα παιδί ή ένας ενήλικας έχει Αυτισμό ή Asperger, δεν σημαίνει ότι οι άλλοι σταματούν να υπάρχουν και όλα θα πρέπει να γίνονται όπως θέλουν αυτοί. Δεν σημαίνει ότι όλοι θα ζούμε σαν Αυτιστικοί ή με Asperger. Απλά σημαίνει ότι πρέπει να τους δίνουμε το χρόνο που χρειάζονται για να συνηθίσουν τις νέες καταστάσεις, να τους εξηγούμε λίγο καλύτερα τις συνθήκες, να τους δίνουμε γενικά λίγο περισσότερο χώρο και χρόνο.

Τα άτομα με Αυτισμό και  Asperger δεν είναι οι διάνοιες που παρουσιάζουν κάποιοι. Είναι και αυτό, αλλά όχι μόνο αυτό. Η πλειοψηφία τους ασχολείται σχεδόν «εμμονικά» με κάτι και με αυτόν τον τρόπο αποκτούν γνώσεις πολύ εξειδικευμένες, στα θέματα ενδιαφέροντος τους.

Είναι άνθρωποι που παλεύουν να βρουν τη θέση τους στον κόσμο και Υπάρξουν και να Ζήσουν, ανάμεσα στους υπόλοιπους.  Άνθρωποι με τα δικά τους ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, το δικό τους ιδιαίτερο χιούμορ και τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο να σε πλησιάσουν και να σε αγαπήσουν. Άλλωστε κανείς δεν μπορεί να πει ποιος είναι ο σωστός τρόπος.

Πρέπει να δώσουμε στους ανθρώπους μας την ευκαιρία να Υπάρξουν και να Ζήσουν και όχι να τους κρατάμε απομονωμένους, για να τους προστατέψουμε. Ο Αυτισμός και το Asperger είναι ένα παράθυρο σε ένα νέο, διαφορετικό κόσμο, που πρέπει να τον γνωρίσουμε για να μπορέσουμε να συμπορευτούμε ομαλά και δημιουργικά. Η αξία της ομαδικότητας και της κοινωνικοποίησης φαίνεται και στο γεγονός ότι τα περισσότερα κέντρα προσανατολίζονται στην δημιουργία ομαδικών και εξωτερικών προγραμμάτων.

Ειδικά τα παιδιά με σύνδρομο Asperger,  που συνήθως φοιτούν  σε γενικό σχολείο με τη κατάλληλη φροντίδα και μέριμνα μπορούν  να ζήσουν μια υγιή και λειτουργική καθημερινότητα. Όμως απαιτείται η όσο γίνεται περισσότερη κοινωνική συναναστροφή τους με άλλα παιδιά. Σε συνθήκες όμως που δεν θα τα κάνουν πιο απόμακρα. Είναι πολύ σημαντικό, ειδικά αυτά τα παιδιά, να κατανοήσουν ότι δεν είναι λιγότερο ικανά από τα άλλα, απλά έχουν διαφορετικό χρόνο και τρόπο ανταπόκρισης. Πρέπει να πιστέψουν στον εαυτό τους,  και αυτό θα γίνει:

• βοηθώντας τα λιγότερο ικανά παιδιά σε πράγματα όπως το παιχνίδι, την εκμάθηση δραστηριοτήτων (πχ στρώσιμο κρεβατιού),
• αλλά και με την συνύπαρξη τους με παιδιά που σκέφτονται και λειτουργούν με παρόμοιο τρόπο όπως αυτά

Όμως και ένα  παιδί ή γονέας τυπικής ανάπτυξης θα μπορούσαν  να ευνοηθούν από την προσφορά βοήθειας και στήριξης σε παιδιά που χρειάζονται κάποια βοήθεια.  Ποιος δεν γίνεται καλύτερος άνθρωπος και πιο ευτυχισμένος όταν:

• απλώνει το χέρι του για να βγει κάποιος  από την αφάνεια και την ισόβια καραντίνα.
• βοηθά έναν άνθρωπος να γίνει παραγωγικός
• κάνει έναν άνθρωπο να πιστέψει στον εαυτό του και τις δυνατότητες του
• συντελεί στο να δημιουργηθούν οι συνθήκες να μπορεί κάποιος να επιβιώσει
• καλλιεργεί με απλές πράξεις πχ παίζοντας ένα επιτραπέζιο ή κάνοντας μία ποδηλατάδα, την αντίληψη ότι το διαφορετικό, δεν είναι κακό.

Ο Αυτισμός και το Asperger δεν είναι κολλητικά.

Είναι ένας λαβύρινθος σκέψεων και συναισθημάτων στον οποίο τα άτομα είναι εγκλωβισμένα. Θα θέλατε να γίνεται συνοδοιπόρος τους να βγουν από εκεί;

Σκεφτείτε το λίγο. Θα μπορούσε να συμβεί και σε σας….

Πετροπούλου Δήμητρα